ارسال شده در چهار شنبه 4 / 11 / 1389برچسب:مقدمه, - 2
به نام تنها پناه آشفتگان دیار سرنوشتتقدیم به تمامی آنانی که هنوز هم تکه ای از آسمان در چشمهایشان
جرعه ای از دریا در دستانشان
و تجسمی زیبا از خاطره ی گلهای سرخ
درمعبد ارغوانی دلهایشان
به یادگار مانده است
نخستین چکه ی ناودانی بلند یک احساس
را در قالب کلامی از جنس تنفس
در
باغچه های
معصوم
یاس
به روی حجم سپید یک دفتر میریزم(وبلاگ)
و آن را با لهجه ی پروانه
صفتهای این گیتی به انتها
به آستان نیلوفری تمام دلهای زلال هدیه میکنم
درپناه خالق نیلوفرهای مهربان و شکیبا بمانید...
تقدیم به آنان که راز قشنگی دوستی و دوست داشتن را میدانند